lyrics
Ακραίος θάνατος, των ήμερων τους τέλος
μέσα από τον φθόνο, σιωπή που πλησιάζει
Νεκρώσιμη ησυχία, ανάκτορα του σκότους
Μίσος τυφλό, του αίματος το πρόσωπο
σκουλήκια σέρνονται στη σήψη της ζωντάνιας
μάτια κενά, βγαλμένα απ' την υποκρισία
Κάπου στον χρόνο στις σπηλιές του Πουθενά
πικρά γελάς μες στην απελπισία
στέκεσαι μόνος, βλέπεις την ψυχή σου
μαύρη σαν το μίσος, σου γνέφει κρεμασμένη
credits
license
all rights reserved